Dag vier

En in de dagen erna
lees ik jouw naam
en zie je gezicht


Waar ik tot voorheen
geen weet had van
jouw bestaan
ben je dichterbij
dan ooit

In de dagen erna
raakt mijn huid doordrenkt
van verdriet
van het besef dat
jouw lichaam nooit meer
zacht en warm
het leven raakt


Dochter, vader, echtgenoot,
mama, vriend, geliefd, verbonden

Jij

In de dagen erna
wankelt vanzelfsprekendheid op
grondvesten van wreedheid en verdriet


Daar waar de wereld roept en schreeuwt
zijg ik neer in verslagen stilte
Wellicht lafhartig door onmacht
kan ik niet anders dan
huilen om jou

Jij
zo ver weg

Jij
komt nooit meer thuis

20-07-2014

Laten we dwalen

laten we dwalen
over afgesloten grenzen
over heuvelen van verzet

door oerwouden van leed en
laat de tijd ons achterhalen
omdat we te moe zijn
om te vluchten

laten we dwalen
in een tijdloze zee van onbegrip
waas van rede, vol van haat

oergevoel van huid op huid
gekoesterd leven in het kwadraat

15-11-2014

Voor mijn meisjes

Was alles maar zo simpel
als zwart en wit en links en rechts
Bewust van wereld en de wonderen
van goed en kwaad en minder leuk

Wie ben ik en waarom hier
verdrinkend in gedachten
groei ik harder dan ik kan
rent mijn schaduw mij voorbij

De twijfel knaagt aan mijn gestel
mijn hart, mijn ziel, mijn geest
wat mag, wat kan, wie mag ik zijn
en waarom voel ik mij zo klein


Ooit was ik daar waar jij nu bent
zoekend, tastend naar de weg
herkenbaarheid snijdt in mijn ziel
ik zal jouw schaduw zijn

11-02-2014

De hemel schreit hageltranen

Er is een moment dat je denkt dat je bij je enkels afbreekt, de wallen onder je ogen de Zuiderzee kunnen weerstaan en de storm met windkracht 9 door de dag raast. Een moment dat je eigenlijk al een uur opgekruld in je korfje had willen liggen en stiekum ook nog zoveel wilt doen (lekker rustig met de kroost op bed), dat je je druk maakt om mensen die hun eigen sop of kool niet waard zijn en je tot in de wortels twijfelt aan jezelf omdat je de grip lijkt te verliezen op alles wat je doet. A kind of blur….

Op zo’n moment stap ik in de auto, op weg naar huis, waarbij de storm de autodeur met een enorme dreun tegen mijn bovenbeen aangooit en ik godverrend mijn tranen verbijt – het is de wind, het is de wind. Naar huis! Nu! Lost Frequencies met Are you with me op 10….elke muziek heeft zijn hemel. Ik bedaar, enigszins. Bij het laatste kruispunt voor ons huis moet ik wachten en mijn hoofd stopt met malen, mijn ogen zien…

Ik geef voorrang aan de mensen die terugkeren van De Stille Tocht. Tientallen. Achter elkaar, naast elkaar. Gearmd, alleen. Bedrukt, betrokken, verwaaid, getroffen. In stilte ploeterend door de storm op weg naar huis, ogenschijnlijk rustig, maar het gevoel kolkt over het asfalt. Door de impact van dit beeld laat ik de motor afslaan. Het is stil. Intens stil. Het enige wat ik hoor is de woedende wind die om de auto waait, het gieren, het lijkt bijna een geschreeuw. En drukt de stilte pijnlijk op mijn oren. Op mijn hart.

Hej. Hallo. Ik ga naar huis. Ik mag naar huis. Ik kan naar huis. Met tranen in mijn ogen sla ik linksaf en kom nog meer mensen tegen. Gearmd, alleen, in gedachten verzonken of pratend, terwijl de woorden verwaaien in de storm. De hele straat lang lopen ze, rijen dik, ook midden op de weg. Automatisch rij ik stapvoets. Thuis aangekomen loop ik nog even de media langs * tuurlijk * ….mail, twitter, facebook. En tussen alle “deel en likes” kom ik een gedichtje tegen van iemand waarvan een regel me over het randje duwt.

Genoeg geweest. Opkrullen. Slapen. Thuis. Met heel veel zegeningen. Ja, jij ook.

*31-03-2014

Hier

in de ijzeren buik
de kille dood
omhuld door houten kisten
onomkeerbaar, laatste vlucht
thuis, hier waar jij hoort

niet zo, niet hier, niet nu
de waarheid
snijdend, laat niet los
onomkeerbaar, het besef
hier, een land dat huilt

gedragen door
vele handen
met respect en ongeloof
onomkeerbaar, zo vol verdriet
geleefd, geliefd, verloren

Dag twee

En in de dagen erna
Lees ik jouw naam
En zie je gezicht

Waar ik tot voorheen
Geen weet had
Van jouw bestaan
Ben je dichterbij
Dan ooit

En in de dagen erna
Raakt mijn huid doordrenkt
Van verdriet
Het besef dat

Jouw lichaam nooit meer
Zacht en warm het leven raakt
dochter, vader, echtgenoot,
Mama, vriend, geliefd, verbonden

jij

En in de dagen erna
Wankelt vanzelfsprekendheid op
Grondvesten van wreedheid en verdriet
Daar waar de wereld roept en schreeuwt
Zijg ik neer in verslagen stilte

Wellicht lafhartig door onmacht
Kan ik niet anders dan
Huilen om jou

Jij
zo ver weg

Jij
komt nooit meer thuis

#MH17

Blog op WordPress.com.

Omhoog ↑