De dagen van weleer
nestelen zich in mijn zijn
Daar waar ik was, wij waren
.Jij, uit mij geboren
Sprankelt verder, een leven lang
Daar
waar ik niet meer ben
Zul jij verder zijn
Gevormd in de dagen van weleer
Terwijl de tijd mij inhaalt
met zware vleugelslagen
luister ik naar de stille schreeuw
van vooruitgevoeld verdriet
Daar waar ik nu ben
maak ik de dagen van weleer
voor jou, mijn leven lang
Daar waar ik ben, wij zijn
En als je niet meer thuiskomt
wat dan
Herinner ik mij dan
het laatste woord
dat ik tegen je zei
Weet ik nog
hoe je keek, de blik in je ogen
hoe je je voelde, maar dan echt
Gisteren en daarvoor is voorgoed verleden
sneller dan ik kan ademen
kruipt het verdriet in al mijn poriën
verlamt mijn zijn, mijn hier en nu
Herinner ik mij dan
het eerste woord
dat ik tegen je zei
Weet ik nog
hoe ik keek, de liefde in mijn ogen
hoe ik me voelde, grenzeloos geluk
Gisteren en daarvoor zal morgen verleden zijn
Met elke ademtocht
heb ik lief en koester ik
de mijnen en mijn lief, hier en nu
Want als je niet meer thuiskomt
wat dan
24 maart 2015
Nog steeds
sta je heel dicht bij mij
reik ik samen met jou
naar de sterren
In de lente leerde je me lopen
hand in hand
samen
naar de overkant
Je leerde me luisteren
naar mooie melodieën
Door jou
zie ik kleuren van geluk
voel ik het leven
prikkelend stromen in mijn lijf
Ik kies mijn pad
en als ik hopeloos verdwaal
voel ik altijd
mijn hand in die van jou
samen
naar de overkant
In jouw winter
voel ik wat jij voelt
breekt mijn hart
huil ik soms zachtjes
fluistert de tijd in mijn oor
Hou ik vast
Want je liet me los
vol vertrouwen
En zie
ik ben dichter bij je dan ooit
Neem mijn hand
dan gaan we
samen
naar de overkant
26 april 2015
En vanuit de dagen van weleer
wellen herinneringen op als water
uit een bron van weemoed en gemis
tuimelen gevoelens over elkaar heen
als tere vlinders in de lentezon
Dezelfde herinneringen strelen mijn gemoed
troostend, zachtjes, dwingend
Met een vage glimlach om mijn mond
sluit ik mijn zere ogen, zijg ik neer
Dankbaar luister ik naar het verleden
dat zachtjes fluistert in mijn hart
12 maart 2015
Er is een moment dat je denkt dat je bij je enkels afbreekt, de wallen onder je ogen de Zuiderzee kunnen weerstaan en de storm met windkracht 9 door de dag raast. Een moment dat je eigenlijk al een uur opgekruld in je korfje had willen liggen en stiekum ook nog zoveel wilt doen (lekker rustig met de kroost op bed), dat je je druk maakt om mensen die hun eigen sop of kool niet waard zijn en je tot in de wortels twijfelt aan jezelf omdat je de grip lijkt te verliezen op alles wat je doet. A kind of blur….
Op zo’n moment stap ik in de auto, op weg naar huis, waarbij de storm de autodeur met een enorme dreun tegen mijn bovenbeen aangooit en ik godverrend mijn tranen verbijt – het is de wind, het is de wind. Naar huis! Nu! Lost Frequencies met Are you with me op 10….elke muziek heeft zijn hemel. Ik bedaar, enigszins. Bij het laatste kruispunt voor ons huis moet ik wachten en mijn hoofd stopt met malen, mijn ogen zien…
Ik geef voorrang aan de mensen die terugkeren van De Stille Tocht. Tientallen. Achter elkaar, naast elkaar. Gearmd, alleen. Bedrukt, betrokken, verwaaid, getroffen. In stilte ploeterend door de storm op weg naar huis, ogenschijnlijk rustig, maar het gevoel kolkt over het asfalt. Door de impact van dit beeld laat ik de motor afslaan. Het is stil. Intens stil. Het enige wat ik hoor is de woedende wind die om de auto waait, het gieren, het lijkt bijna een geschreeuw. En drukt de stilte pijnlijk op mijn oren. Op mijn hart.
Hej. Hallo. Ik ga naar huis. Ik mag naar huis. Ik kan naar huis. Met tranen in mijn ogen sla ik linksaf en kom nog meer mensen tegen. Gearmd, alleen, in gedachten verzonken of pratend, terwijl de woorden verwaaien in de storm. De hele straat lang lopen ze, rijen dik, ook midden op de weg. Automatisch rij ik stapvoets. Thuis aangekomen loop ik nog even de media langs * tuurlijk * ….mail, twitter, facebook. En tussen alle “deel en likes” kom ik een gedichtje tegen van iemand waarvan een regel me over het randje duwt.
Genoeg geweest. Opkrullen. Slapen. Thuis. Met heel veel zegeningen. Ja, jij ook.
*31-03-2014
Dat
niets
je meer kon bekoren
helemaal niets
Dat woorden
langs je afgleden
als regendruppels op je huid
Dat je de liefde van het leven
voor jou
niet voelde
hoe wanhopig ook het verlangen
Dat
mijn uitgestoken hand
je hier te houden
elke keer, steeds opnieuw, weer
Dat nu
waarom toch
Verzilt de onmacht
in verdriet om jou
Dat alles is gedaan
de razende storm trotseren
elke keer, steeds opnieuw, weer
moe, zo moe, gebroken
dat
je het leven teruggeeft
En nee
ik kan niet meer bij jou
samen schuilen voor de zomerstormen
klagen over regendagen
lachen tot tranen
Niet meer lopen langs verlaten avondstranden
hand in hand want
ik bij jou en
jij bij mij
En nee
ik mag niet meer met jou
samen vluchten voor de wereld buiten
opgekruld op zondagmorgen
doezelen en dromen
nu was nu en
straks
is later
En nee
het is niet meer
Samen, wij, zal nooit meer zijn
verstild verdriet, voorgoed vaarwel
Verslagen neem ik afscheid
hand in hand
zo koud
zo kil
Vanaf nu
wacht ik op later
zoek ik de zon en
koester
warmte
want daar ben jij
Terug de tijd in
zwoel en warm
zoveel dagen zonder
Onrust in het lijf
de slaap wil maar niet komen
ver van mij en heel dichtbij
wat als
onrust kriebelt op mijn huid
jaagt me op en
slaat me neer
terug de tijd in
wat is een jaar
een dag
een mensenleven
waar ben je en
waarom
niet hier
Wolken van Katoen 