Waar blijven de tranen
als de schemering inzet
Mijn ziel
doelloos ronddwaalt
in het verwarde hoofd

Waar blijft het grauwen
het reddeloos graaien
Als mijn lichaam
naakt en teer
aan ’s mans voeten ligt

Hoopvol sluit ik mijn ogen
fluistert je huid op de mijne
Als je hart me bijna raakt
verteert het gekoesterde verlangen
de angst

Geef ik me over aan
de rauwe liefde in je ogen
Schiet misplaatste begeerte
onzichtbaar wrede gaten
in mijn ziel

In eendracht geschapen tederheid
wordt alsnog verzwolgen door
meer
nog meer
twijfelloos bruut bezit

Woede schuimt in de nacht
want
Nooit is het genoeg
Beneveld en blind reikend naar
dat wat tot de hemel reikt

Alles blijft onvoltooid
Ik kan niet anders dan
mij wentelen om mijzelf
Te veel, te sterk, te fel
Daar waar ik was zal jij
nooit meer zijn

geteisterd
door de regen
gegeseld
door de wind

in eenzaamheid
gedompeld
van alle leven
verlaten

vergeten door
de kleuren
grauw en grijs gesteente

een enkele vogel
zweeft rond de oude toren

langzaam weeft de tijd
haar web om het kasteel
de gracht slibt dicht
met herinneringen

waar eens het leven heerste
leeft nu slechts de grijze stilte
het verleden
dwingt mij
om te gaan

05-01-1988

Daarom
laat me maar even
ademhalen

Laat me maar even
vechten
met mezelf
spiegel aan scherven
en
ik veeg
zelf wel
de tranen van mijn wang

laat me maar even
vechten
met de dag van vandaag
en wellicht ook die
van morgen

omdat
nou gewoon
daarom

Januari 2015

Was alles maar zo simpel

als zwart en wit en links en rechts

Bewust van wereld en de wonderen

van goed en kwaad en minder leuk

*

Wie ben ik en waarom hier

verdrinkend in mijn gedachten

groei ik harder dan ik kan

rent mijn schaduw mij voorbij

*

De twijfel knaagt aan mijn gestel

mijn hart, mijn ziel, mijn geest

Wat mag, wat kan, wie mag ik zijn

en waarom voel ik mij zo klein

*

Ooit was ik daar waar jij nu bent

zoekend, tastend naar de weg

herkenbaarheid snijdt in mijn ziel

*

Ik zal jouw schaduw zijn