in de ijzeren buik
de kille dood
omhuld door houten kisten
onomkeerbaar, laatste vlucht
thuis, hier waar jij hoort

niet zo, niet hier, niet nu
de waarheid
snijdend, laat niet los
onomkeerbaar, het besef
hier, een land dat huilt

gedragen door
vele handen
met respect en ongeloof
onomkeerbaar, zo vol verdriet
geleefd, geliefd, verloren

En in de dagen erna
Lees ik jouw naam
En zie je gezicht

Waar ik tot voorheen
Geen weet had
Van jouw bestaan
Ben je dichterbij
Dan ooit

En in de dagen erna
Raakt mijn huid doordrenkt
Van verdriet
Het besef dat

Jouw lichaam nooit meer
Zacht en warm het leven raakt
dochter, vader, echtgenoot,
Mama, vriend, geliefd, verbonden

jij

En in de dagen erna
Wankelt vanzelfsprekendheid op
Grondvesten van wreedheid en verdriet
Daar waar de wereld roept en schreeuwt
Zijg ik neer in verslagen stilte

Wellicht lafhartig door onmacht
Kan ik niet anders dan
Huilen om jou

Jij
zo ver weg

Jij
komt nooit meer thuis

#MH17