in de ijzeren buik
de kille dood
omhuld door houten kisten
onomkeerbaar, laatste vlucht
thuis, hier waar jij hoort
niet zo, niet hier, niet nu
de waarheid
snijdend, laat niet los
onomkeerbaar, het besef
hier, een land dat huilt
gedragen door
vele handen
met respect en ongeloof
onomkeerbaar, zo vol verdriet
geleefd, geliefd, verloren
En in de dagen erna
Lees ik jouw naam
En zie je gezicht
Waar ik tot voorheen
Geen weet had
Van jouw bestaan
Ben je dichterbij
Dan ooit
En in de dagen erna
Raakt mijn huid doordrenkt
Van verdriet
Het besef dat
Jouw lichaam nooit meer
Zacht en warm het leven raakt
dochter, vader, echtgenoot,
Mama, vriend, geliefd, verbonden
jij
En in de dagen erna
Wankelt vanzelfsprekendheid op
Grondvesten van wreedheid en verdriet
Daar waar de wereld roept en schreeuwt
Zijg ik neer in verslagen stilte
Wellicht lafhartig door onmacht
Kan ik niet anders dan
Huilen om jou
Jij
zo ver weg
Jij
komt nooit meer thuis
#MH17
Dat
niets
je meer kon bekoren
helemaal niets
Dat woorden
langs je afgleden
als regendruppels op je huid
Dat je de liefde van het leven
voor jou
niet voelde
hoe wanhopig ook het verlangen
Dat
mijn uitgestoken hand
je hier te houden
elke keer, steeds opnieuw, weer
Dat nu
waarom toch
Verzilt de onmacht
in verdriet om jou
Dat alles is gedaan
de razende storm trotseren
elke keer, steeds opnieuw, weer
moe, zo moe, gebroken
dat
je het leven teruggeeft
En nee
ik kan niet meer bij jou
samen schuilen voor de zomerstormen
klagen over regendagen
lachen tot tranen
Niet meer lopen langs verlaten avondstranden
hand in hand want
ik bij jou en
jij bij mij
En nee
ik mag niet meer met jou
samen vluchten voor de wereld buiten
opgekruld op zondagmorgen
doezelen en dromen
nu was nu en
straks
is later
En nee
het is niet meer
Samen, wij, zal nooit meer zijn
verstild verdriet, voorgoed vaarwel
Verslagen neem ik afscheid
hand in hand
zo koud
zo kil
Vanaf nu
wacht ik op later
zoek ik de zon en
koester
warmte
want daar ben jij
Wolken van Katoen 